Drodzy Diecezjanie! Bracia i Siostry!

Jesteśmy głęboko wstrząśnięci tragedią, która dotknęła parafię Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Katowicach-Szopienicach, w wyniku której - wskutek wybuchu gazu – dwie osoby zginęły, kilka osób zostało rannych i znajduje się w szpitalach, a budynek probostwa uległ całkowitemu zniszczeniu.
W duchu braterskiej jedności oraz w imieniu Archidiecezji Katowickiej przesyłam wyrazy solidarności Biskupowi Diecezji Katowickiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego oraz Prezesowi Synodu Ewangelickiego. Rodzinom ofiar składam wyrazy współczucia, zaś rannym, wśród nich dzieciom, życzę rychłego powrotu do zdrowia, o co się modlimy.
Jednocząc się z naszymi braćmi i siostrami w modlitwie, o którą proszę wszystkich diecezjan i wspólnoty parafialne naszej archidiecezji, zapewniam także o gotowości udzielenia pomocy materialnej w formie ustalonej z poszkodowanymi. Już dziś deklarujemy gotowość udzielenia gościny, mieszkania i utrzymania.
W obliczu dramatu, który nas wszystkich dotyka i mobilizuje do modlitwy i solidarnego działania, wspierajmy się słowami Pana Jezusa z Ewangelii, proklamowanej dzisiejszej niedzieli w liturgii Kościoła Rzymskokatolickiego: „Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni”.

Z modlitwą i błogosławieństwem

† Wiktor Skworc
Arcybiskup
Metropolita Katowicki

Katowice, 27 stycznia 2023 r.
VA I – 7/23

Drodzy Diecezjanie!
Bieżący rok liturgiczny przeżywamy w myśl hasła: „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Pozwala nam ono pełniej odkrywać misterium Kościoła, jego piękno i bogactwo. Chrystusowy Kościół jest żywą wspólnotą ochrzczonych, bogatą wielością różnorakich darów i charyzmatów, które powinniśmy zauważać i za nie dziękować. Okazję do tego daje zbliżające się w tym tygodniu, celebrowane w czwartek 2 lutego, święto Ofiarowania Pańskiego. Z inicjatywy św. Jana Pawła II Wielkiego od 1997 roku w tym dniu obchodzimy Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Chcemy zatem kolejny raz podziękować Bogu za bogactwo Jego darów obecnych w Kościele. Objawiają się one w sercach kobiet i mężczyzn, którzy realizują życiowe powołanie poprzez oddanie się Chrystusowi na drodze życia według rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Wszystko to dokonuje się mocą wiary przeżywanej w Kościele, który jest Rodziną dzieci Bożych, naszym Domem i Matką.
W naszej archidiecezjalnej wspólnocie aktualnie posługują siostry zakonne z 24 zgromadzeń. Dwa nowe zgromadzenia żeńskie Sióstr Kapucynek Najświętszego Serca Jezusa i Sióstr Jadwiżanek Wawelskich rozpoczęły posługę w archidiecezji w minionym roku. Obok żeńskich zgromadzeń służą w naszym lokalnym Kościele księża i bracia z 11 zgromadzeń zakonnych męskich. Są w panoramie naszego śląskiego Kościoła obecne kobiety z 11 instytutów świeckich, dziewice i wdowy konsekrowane oraz jedno stowarzyszenie życia apostolskiego. Modlitwa, praca i świadectwo życia osób konsekrowanych ubogacają naszą archidiecezję, ukazując żywotność i różnorodność Chrystusowego Kościoła. Wdzięczni za ten dar osób oddanych przez profesję rad ewangelicznych Bogu i ludziom, chcemy w święto Ofiarowania Pańskiego dziękować Bogu za piękno życia konsekrowanego i prosić o nowe powołania do takiego życia w czasie uroczystej Eucharystii, celebrowanej w katowickiej katedrze 2 lutego br. o godzinie 12. Na tę liturgię zapraszam osoby konsekrowane z całej archidiecezji. Równocześnie proszę wszystkich diecezjan, by tego dnia modlitewna pamięć o osobach konsekrowanych była obecna we wszystkich parafiach, szczególnie zaś tam, gdzie one żyją i posługują.
Módlmy się za siebie nawzajem, aby świadectwo życia osób konsekrowanych wzmacniało w nas wiarę w Kościół Chrystusowy, Mistycznie Ciało Chrystusa.
Na końcu proszę, abyśmy wszyscy przyjęli papieską intencję apostolstwa modlitwy na miesiąc luty, w której papież Franciszek zachęca nas do modlitwy za parafie, aby, „stawiając w centrum komunię, stawały się coraz bardziej wspólnotami wiary, braterstwa i otwartości wobec najbardziej potrzebujących”.
Na realizację życiowego powołania do świętości w Kościele Chrystusowym wszystkim uczestnikom niedzielnej Eucharystii błogosławię.

† Wiktor Skworc
Arcybiskup
Metropolita Katowicki

VA I - 6/23
Katowice, 23 stycznia 2023 r.

W tym świątecznym czasie Bożego Narodzenia i na zbliżający się Nowy Rok

życzę wszystkim

byśmy uporczywie i pokornie spoglądali w górę, gdzie mroki rozświetla Gwiazda Betlejemska,

byśmy odważnie i z ufnością szli za Jej światłem.

Niech światło Gwiazdy Betlejemskiej pomoże nam dostrzec to, co tak często dla nas niewidzialne, ukryte, zagubione.

Niech pomaga nam odkrywać prawdę i żyć w prawdzie.

Niech światło Gwizdy Betlejemskiej prowadzi nas do Bożej miłości, która objawiła się w Betlejemskim żłóbku i która ciągle się objawia na ścieżkach naszego życia.

Wszak „odnajdzie miłość ten, co wciąż jej szuka i do Jezusa stajenki pokornie zapuka,

Choć ścieżki do niej nie zawsze utarte, a buty nieraz od błądzenia zdarte”

Z modlitwą,

Ks. Waldek Potrapeluk

KOMUNIKAT ARCYBISKUPA KATOWICKIEGO
PRZED 65. ROCZNICĄ ŚWIĘCEŃ PREZBITERATU
ARCYBISKUPA SENIORA DAMIANA ZIMONIA

Drodzy Bracia i Siostry!

W środę 21 grudnia 2022 r. przypada 65. rocznica święceń kapłańskich emerytowanego arcybiskupa katowickiego Damiana Zimonia. Chcemy dziękować Bogu za dzieła, których dokonał w życiu i posłudze czcigodnego Jubilata przez łaskę sakramentalnego kapłaństwa.

Polecam Księdza Arcybiskupa Damiana serdecznej pamięci i modlitwie całego Kościoła katowickiego. Szczególnie w dniu Jubileuszu módlmy się w naszych kościołach w intencji Jubilata: o Boży pokój i radość, dobre zdrowie i wszelkie dobro na dalsze lata życia.

Wszystkim zgromadzonym na niedzielnej Eucharystii udzielam z serca pasterskiego błogosławieństwa.

† Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita Katowicki

Katowice, 2022 r.

VA I – 80/22

NIE DLA IN VITRO, TAK DLA NAPROTECHNOLOGII

Adwent to dobry czas do podejmowania medytacji nad tajemnicą życia. W liturgicznym okresie oczekiwania na narodzenie Jezusa spotykamy osoby, które poprzedziły Jego przyjście na świat. Wśród nich było małżeństwo Elżbiety i Zachariasza. Ewangelia według św. Łukasza tak o nich mówi: „oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach” (Łk 1, 6n). Są oni symbolem wszystkich małżonków, doświadczających cierpienia bezpłodności. A takich małżeństw jest dziś bardzo wiele.  

W obliczu licznych dolegliwości, także w kontekście bezpłodności, współczesny człowiek kieruje spojrzenie w stronę medycyny, która zaradza wielu chorobom, także takim, które wcześniej były nieuleczalne. Coraz większa ilość ośrodków oferuje osobom doświadczającym bezpłodności możliwość sztucznego zapłodnienia, popularnie nazywanego „zapłodnieniem in vitro”. Polega ono na pobraniu z organizmów mężczyzny i kobiety komórek rozrodczych, połączenie ich w warunkach laboratoryjnych poza organizmem kobiecym oraz wszczepienie ludzkiego zarodka w organy rodne kobiety. Wielu ludzi jest przekonanych, że technika in vitro jest jednym z kolejnych osiągnięć medycyny, po które człowiek może bez przeszkody sięgnąć. Ponieważ jest to technika kosztowna, pojawiają się propozycje finansowania tych procedur z pieniędzy publicznych. Taka propozycja powstała ostatnio w Katowicach. Sejmik województwa śląskiego przegłosował w środę 7 grudnia program dofinansowania do in vitro na Śląsku. Tego typu propozycje są przedstawiane jako forma wsparcia dla osób cierpiących na bezpłodność.

Nauczanie Kościoła – bazujące zarówno na całościowej wizji człowieczeństwa, jak i na pogłębionym spojrzeniu na małżeństwo i na tajemnicę ludzkiego życia – sprzeciwia się technice sztucznego zapłodnienia i czyni to od chwili, kiedy technika ta stała się medycznie wykonalna. Poczęcie życia jest i zawsze powinno pozostać aktem głęboko osobowym. Techniki in vitro „powodują oddzielenie aktu płciowego od aktu prokreacyjnego. Akt zapoczątkowujący istnienie dziecka przestaje być aktem, w którym dwie osoby oddają się sobie nawzajem. Oddaje (on) życie i tożsamość embrionów w ręce lekarzy i biologów, wprowadza panowanie techniki nad pochodzeniem i przeznaczeniem osoby ludzkiej. Tego rodzaju panowanie samo w sobie sprzeciwia się godności i równości, które winny być uznawane zarówno w rodzicach, jak i w dzieciach” (Katechizm Kościoła katolickiego 2377). Gorące „pragnienie dziecka nie może usprawiedliwiać jego «produkowania»” (Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja Dignitas personae 2009, nr 16). W sztucznym zapłodnieniu dziecko nie jest owocem osobowego aktu dwojga osób, ale wynikiem procesu technologicznego, w który zaangażowane są osoby trzecie oraz skomplikowana aparatura techniczna.

W kontekście takiego a nie innego nauczania Kościoła rodzi się pytanie: dlaczego tyle współczesnych technologii medycznych nie budzi zastrzeżeń etycznych i człowiek bez wątpliwości sumienia może po nie sięgać, a akurat technika in vitro jest moralnie niegodziwa? Przy tego typu pytaniach zarzuca się Kościołowi, że nie rozumie cierpienia małżonków pragnących dziecka oraz że nie sprzyja dzietności.

Nauczanie Kościoła, nawiązujące do głęboko personalistycznej etyki, niezmiennie głosi prawdę o świętości ludzkiego życia oraz godności małżeństwa. Wspiera także rozwój technologiczny, służący autentycznemu dobru człowieka. Rozwój ten jest bowiem realizacją nakazu, który pierwsi rodzice otrzymali od Boga w raju, aby czynili ziemię sobie poddaną (por. Rdz 1, 28). Człowiek miał pielęgnować w rajskim ogrodzie drzewa, korzystając z ich owoców (por. Rdz 2, 15n). Można powiedzieć, że każde z tych drzew jest symbolem jakiejś gałęzi współczesnej medycyny i technologii, z owoców których człowiek może korzystać. W rajskim ogrodzie rosło też „drzewo poznania dobra i zła” (Rdz 2,17), którego owoców człowiekowi nie wolno było spożywać. Drzewo to było (i stale jest) symbolem granicy między człowiekiem-stworzeniem a Bogiem-Stworzycielem. Zerwanie tego owocu oznacza, że człowiek chce stać się bogiem. Tak zresztą w raju pokusę sformułował szatan, przekonując, że spożycie zakazanego owocu sprawi, że człowiek stanie się „jak Bóg” (Rdz 3,5). Medycyna może i powinna służyć człowiekowi, jego życiu i zdrowiu, ale powinna powstrzymać się od wykonywania zabiegów decydujących o samym życiu. Winna zatrzymać się zarówno przed sztucznym zapoczątkowaniem życia (przez techniki in vitro), jak i przed sztucznym zakończeniem życia (poprzez aborcję – w przypadku dziecka nienarodzonego i poprzez techniki eutanazyjne – w przypadku człowieka narodzonego). Działania decydujące o ludzkim życiu są przede wszystkim wykroczeniem przeciw pierwszemu przykazaniu Bożemu: „nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie” (Wj 20, 3). Są grzechem pychy przeciw Bogu. Bożkiem staje się medycyna, która w takich momentach nie służy ludzkiemu życiu, ale nad nim panuje. Bogiem próbuje stać się człowiek, który mówi, że właśnie bierze życie w swoje ręce, że nie potrzebuje już Boga jako Dawcy życia. Popularny dziś Y.N. Harari, promujący wiarę w nieograniczone możliwości współczesnej technologii przy równoczesnej całkowitej negacji wiary w Boga, wydał książkę o prowokacyjnym tytule Homo deus, czyli Człowiek (stał się) bogiem. Książka ta jest bogato ilustrowana. Znamienne jest to, że pierwsza z ilustracji stanowi zdjęcie techniki in vitro i jest zatytułowana: „Zapłodnienie in vitro: opanowanie sztuki tworzenia”.       

Technika in vitro poza tym, że godzi w prawo dziecka do poczęcia się w osobowym akcie miłości rodziców i że jest wykroczeniem przeciw pierwszemu przykazaniu Bożemu, przynosi wiele negatywnych konsekwencji. W procesie in vitro bardzo często zapładnianych jest wiele jaj, co powoduje, że liczne zarodki (te niewszczepiane w organizm kobiety) są niszczone lub zamrażane. Jedno rozwijające się życie jest więc okupione zamrożeniem lub zniszczeniem życia rodzeństwa. W tym też momencie bardzo często uruchamiana jest diagnostyka preimplantacyjna. Dąży się mianowicie do wszczepienia jak najzdrowszego zarodka, pozostałe niszcząc lub zamrażając. Wszystko to jest przejawem mentalności eugenicznej, w świetle której uznaje się, że określone ludzkie życie (z racji jakichś słabości) nie jest warte dalszego życie. Działania te stanowią wykroczenie przeciw godności ludzkiego życia. Choć mówi się, że technika in vitro jest służbą wobec małżeństw, to jednak w wymiarze społecznym stanowi poważne osłabienie małżeństwa. Dzieje się tak wówczas, gdy komórki rozrodcze pobierane są od osób trzecich. Działania te doprowadzają do sytuacji, że dziecko genetycznie jest potomkiem innych rodziców i może mieć genetyczne rodzeństwo w innych małżeństwach. Społeczne osłabienie małżeństwa ma miejsce także wtedy, gdy technika in vitro jest realizowana poza małżeństwem. Takie działania prowadzą dodatkowo do pozbawienia dziecka prawa do poczęcia się i urodzenia w małżeńskim związku mężczyzny i kobiety.  

W tym miejscu trzeba z naciskiem podkreślić, że dziecko poczęte in vitro posiada w pełni ludzką godność. Bóg uczestniczy w dziele stworzenia tego dziecka, obdarzając go duszą nieśmiertelną. Prawda ta nie stanowi argumentu na rzecz technik in vitro. Bóg bowiem nie zostawia człowieka dopuszczającego się grzechu samemu sobie. Choć pierwsi rodzice chcieli być „jak Bóg”, to jednak Bóg nie pozbawił ich ludzkiej godności. Dziecko poczęte in vitro, choć jest wynikiem uzurpowania sobie przez człowieka pragnienia bycia „jak Bóg”, jednak posiada ono pełną ludzką godność. Ponadto, pierwszym rodzicom w raju, którzy złamali prawo Boże, Bóg obiecał, że pośle Zbawiciela (por. Rdz 3, 15). Tym Zbawicielem, który wyzwala nas grzechów, także z pychy grzechu in vitro, jest narodzony w Betlejem Jezus. W Jezusie za św. Anzelmem możemy powiedzieć: Deus homo, czyli Bóg (stał się) człowiekiem. Poczęcie Jezusa bez udziału mężczyzny nie jest argumentem za techniką in vitro, dokonującą się poza aktem małżeńskim. Jego poczęcie w mocy Ducha Świętego jest bardzo wyraźnym potwierdzeniem prawdy, że zaistnienie nowego życia jest absolutnie sprawą Bożą, w którą nie wolno człowiekowi ingerować: ani przez działania osób trzecich, ani przez technologię.

Sprzeciw wobec technik in vitro nie oznacza, że wspólnota Kościoła pozostawia bez wsparcia małżonków doświadczających bezpłodności. Kościół popiera działania medyczne, które leczą bezpłodność. Współcześnie rozwija się intensywnie naprotechnologia, nowa gałąź medyczna, wspierająca małżonków w doświadczeniu bezpłodności. Stara się leczyć bezpłodność w taki sposób, by samo poczęcie dokonywało się w osobowym akcie małżeńskim. Naprotechnologia patrzy na człowieka holistycznie, czyli całościowo. Wie, że przyczyna bezpłodności może leżeć zarówno w problemach biologicznych, którym stara się zaradzić medycznie, jak i w problemach emocjonalno-duchowych i dlatego przychodzi ze wsparciem psychologicznym. Dla ludzi wierzących oczywisty jest także duchowy wymiar bezpłodności. Jeśli bowiem uznaje się, że nowe życie jest darem Bożym, to o ten dar można i należy modlić się z głęboką wiarą. Bardzo wielu małżonków potwierdza, że nowe życie pojawiło się jako owoc głębokiego pokoju serca, związanego z całkowitym zawierzeniem się dobremu Bogu. Tego daru doświadczyli Elżbieta i Zachariasz: mimo podeszłego wieku stali się rodzicami Jana Chrzciciela (por. Łk 1, 24n). Równocześnie wiemy, że żyją wśród nas także i takie pary małżeńskie, które darem nowego życia nie zostają obdarzane, choć intensywnie się o to modlą. Fakt ten stanowi tajemnicę cierpienia, które nieraz dotyka człowieka i wobec którego nie ma prostych odpowiedzi. Być może doświadczenie to stanowi zachętę do podjęcia dzieła adopcji, choć – trzeba podkreślić – nie jest ona moralnym obowiązkiem bezdzietnych małżonków. Mają oni przecież wiele innych możliwości w Kościele i w społeczeństwie, by służyć ludzkiemu życiu. Mogą to być różne formy zaangażowania czy to w pomoc innym małżeństwom i rodzinom, czy też w służbę ludziom chorym, niepełnosprawnym i potrzebującym.

Ks. Antoni Bartoszek

Wydział Teologiczny UŚ w Katowicach

Ośrodek dla Osób Niepełnosprawnych „Najświętsze Serce Jezusa” w Rudzie Śląskiej 

Adwent, AD 2022

L I S T

RZYMSKOKATOLICKIEGO EPISKOPATU UKRAINY

DO DUCHOWIEŃSTWA I WIERNYCH

KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W POLSCE

II Niedziela Adwentu, jest wielkim dniem solidarności Wspólnoty Kościoła w Polsce wobec Wspólnoty Kościoła na Wschodzie, a w tym roku w szczególny sposób w Ukrainie. To już po raz dwudziesty trzeci Polacy spoglądają w stronę Wschodu, aby dać piękne świadectwo pamięci o żyjących tam katolikach, którzy mimo trudności i wielu przeciwności zachowali wiarę. Uczynili to z wielkim poczuciem swojej tożsamości i jedności z całym Kościołem Powszechnym. Nigdy nie zerwali łączności ze Stolicą Apostolską i nie wyrzekli się wiary, a wielu stając w jej obronie cierpiało dla imienia Jezus, przyjmując karę więzienia, upokorzenia i zabrania możliwości kształcenia się. Wielu, a nie jest to mała liczba, ponieśli śmierć, składając swoje życie jako kamień węgielny Kościoła i przykład niezłomności. Postawę ich można zamknąć słowami św. Pawła Apostoła, który w Liście do Filipin pisał: „Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus, a umrzeć - to zysk.” (Flp 1,21). I rzeczywiście tak się stało. Ich cierpienie, ufamy w to bardzo mocno, okazało się dla nich zyskiem, bo jak podpowiada nam wiara, przyznając się do Boga, otrzymali z Jego ręki nagrodę. Dostrzegamy ją i widzimy w zbawieniu, które stało się ich udziałem w gronie świętych i błogosławionych, oraz w owocu ziemskim ich ofiary, jakim było odnowienie struktur Kościoła po upadku reżimu komunistycznego.

Biedny, zniszczony i rozproszony Kościół podjął wielką drogę wolności. Od samego początku nie była ona łatwa. Trzeba było bowiem odzyskiwać i odbudowywać kościoły. Trzeba było zatroszczyć się o powołania kapłańskie i zakonne. Trzeba było duszpastersko zatroszczyć się o wiernych. Dzisiaj możemy stwierdzić, że temu zadaniu Kościół sprostał. Było to możliwe w dużej mierze dzięki kapłanom i osobom zakonnym przybyłym z Polski. To oni stanęli obok nielicznych miejscowych duszpasterzy i podejmując wielki trud duszpasterskiej posługi, dzieląc niewygody i pokonując wszelkie przeszkody ze strony władzy, dali nowe oblicze Kościołowi. Stało się tak, ponieważ za nimi solidarnie stanęły ich wspólnoty diecezjalne i zakonne, parafie w których kiedyś pracowali i z których pochodzili. Dzięki ich posłudze nawiązały się więzy przyjaźni pomiędzy wspólnotami parafialnymi. Trwają one nadal i są świadectwem i obrazem żywej Ewangelii miłości i troski o bliźnich będących w potrzebie.

W tym miejscu przychodzą na myśl słowa św. Pawła Apostoła zapisane w Liście do Kolosan: „A wszystko, co czynicie w słowie lub w uczynku, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu i Ojcu przez niego.” (Kol 3,17). Zatem pouczeni słowem Apostoła dziękujemy Kościołowi w Polsce za okazaną braterską miłość na przestrzeni tych ponad 30 lat wolności Kościoła w Ukrainie. To podziękowanie jest pierwszym, jakie dzisiaj chcemy jako Episkopat Kościoła Rzymsko-Katolickiego w Ukrainie wypowiedzieć i pozostawić pośród Polaków, którzy nie będąc najbogatszymi na świecie, potrafili się podzielić z jeszcze biedniejszymi.

Idąc dalej, chcemy zwrócić uwagę na hasło tegorocznego Dnia Modlitwy i Pomocy Kościołowi na Wschodzie, jakim jest: „Posłani w pokoju Chrystusa”. Pośród trwającej wojny w Ukrainie jest ono dla nas światłem nadziei, a zarazem dumą z postawy Polaków. Pan Jezus powiedział: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili.” (Mt 25,40). Zatem kolejny raz wypowiadając słowo dziękujemy, wypełniamy je treścią ewangelicznej miłości, jaką okazaliście w tych ostatnich miesiącach, gdy nakarmiliście głodnych, spragnionym daliście pić, przybyszów przyjęliście, nagich przyodzialiście i chorym podaliście pomocną dłoń. Uczyniliście to w swoim domu, któremu na imię – Polska. Za tę postawę bądźcie błogosławieni i weźcie w posiadanie obiecane przez Boga królestwo – prawdy, pokoju i sprawiedliwości.

Jesteśmy głęboko wzruszeni Waszą stałą życzliwością, solidarnością i jakże konkretną pomocą. Taka postawa jest wyrazem żywej wiary, bo jak powiada Apostoł Jakub: „Wiara bez uczynków jest martwa. Bo jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków?” (Jk 2,14). Zatem wraz z całą wspólnotą Kościoła w Ukrainie dziękujemy i prosimy nadal pamiętajcie o nas. Wasza życzliwa pamięć niech przejawia się w modlitwie błagalnej o szybkie zakończenie wojny i nastanie pokoju, ale również, o co z pokorą ośmielamy się prosić, także w ofiarach i darach materialnych.

Zdajemy sobie sprawę, że i wam jest trudno żyć. Pomyślcie jednak o waszych braciach i siostrach w wierze, którzy stoją na progu katastrofy humanitarnej, związanej ze zniszczeniami infrastruktury energetycznej, a co za tym idzie, lękiem i strachem przed nadchodzącą zimą. Już dzisiaj wszyscy doświadczamy braku prądu, a konsekwencją tego jest brak ciepła i wody. W całej praktycznie Ukrainie można z niego korzystać tylko 4 godziny na dobę. Są również miejsca, gdzie nie ma go całymi dniami. Zatem zbliża się do nas wróg, którego imieniem jest zimno, paraliż komunikacyjny i strach. Dzisiaj wojna to nie tylko front, gdzie toczą się walki przynoszące śmierć i raniące żołnierzy i osoby cywilne, ale również paraliż codziennego życia.

Święty Jan Paweł II powiedział: „Wierzę, że im bardziej się kocha, tym więcej się czyni, gdyż miłości, która nie jest niczym więcej niż uczuciem, nie mógłbym nawet nazwać miłością”. Prosimy was o tę właśnie miłość wyrażoną we wsparciu materialnym. Ono pomoże nam zabezpieczyć podstawowe potrzeby, takie jak chociażby zakup agregatów prądotwórczych, dzięki którym w naszych parafiach będziemy mogli zorganizować miejsca schronienia dla naszych wiernych, aby w krytycznym momencie mogli się ogrzać czy ugotować ciepły posiłek.

W czasie tak wielkiego doświadczenia, kiedy wojna pozostawia po sobie śmierć, cierpienie i zgliszcza, wspólnota Kościoła w Ukrainie nie jest sama, bo jest z nią Kościół w Polsce. Jesteście z nami od 24 lutego, gdy rozpoczęła się wojna. Trudno jest dzisiaj podsumować w liczbach otrzymaną pomoc, ale jest ona wielka, tak jak wielkie są serca Polaków. Prosimy bądźcie nadal blisko nas! Ta nasza prośba, którą kierujemy do Kościoła w Polsce, czyniąc to na ręce Episkopatu Polski, jest apelem lęku i trwogi o przetrwanie. Tak więc dziękujemy kolejny raz za dar modlitwy i pomoc finansową, jaką wesprzecie nas w II Niedzielę Adwentu. Na dzień dzisiejszy, wdzięczność naszą możemy najskuteczniej wyrazić poprzez modlitwę za ludzi dobrej woli.

Niech za wszelkie dobro nam okazane błogosławi Was Bóg, Ojciec Miłosierdzia i ochrania Najświętsza Maryja Panna, nasza wspólna Królowa i Matka.

Rzymskokatoliccy Biskupi Ukrainy

zebrani na plenarnym posiedzeniu Konferencji Episkopatu Ukrainy

Lwów, 25 listopada 2022 roku

WIKTOR SKWORC

ARCYBISKUP METROPOLITA KATOWICKI

DEKRET

Działając po myśli kanonu 536 KPK oraz Statutu Parafialnej Rady Duszpasterskiej w Archidiecezji Katowickiej, zarządzam na dzień 12 czerwca 2022 roku przeprowadzenie wyborów do parafialnych rad duszpasterskich w parafiach Archidiecezji Katowickiej na kolejną pięcioletnią kadencję.

Przy organizacji wyborów należy kierować się dyspozycjami zawartymi w Statucie oraz w Zasadach wyborów parafialnych rad duszpasterskich w archidiecezji katowickiej. Należy także zastosować terminarz dołączony przez kanclerza Kurii Metropolitalnej, w którym określone są poszczególne etapy procedury wyborczej.

Módlmy się do Ducha Świętego, aby wspólnoty parafialne wyłoniły w kolejnych wyborach do rad duszpasterskich oddanych Kościołowi współpracowników, chętnie wspierających swoich duszpasterzy w codziennej posłudze ludowi Bożemu.

Z pasterskim błogosławieństwem

Katowice, 27 kwietnia 2022 r.

VAI- 41/22

Terminarz wyborów do parafialnych rad duszpasterskich w Archidiecezji Katowickiej - 2022 r.

1.  8 maja - ogłoszenie i rozpoczęcie procesu zgłaszania kandydatów

2.  5 czerwca - informacja o zgłoszonych kandydatach i udostępnienie list wyborczych

3.  12 czerwca - wybory

4.  19 czerwca - ogłoszenie składu rady

5.  Wrzesień/październik - pierwsze posiedzenie rady, złożenie przyrzeczeń, wybór wiceprzewodniczącego

Zasady wyborów Parafialnych Rad Duszpasterskich w Archidiecezji Katowickiej

1. Wyboru członków parafialnej rady duszpasterskiej (zwanej dalej „Radą”) i jej wiceprzewodniczącego należy dokonać zgodnie z Regulaminem parafialnej rady duszpasterskiej w archidiecezji katowickiej. Niniejsze zasady są jego uściśleniem.
2. Kandydatami na członków Rady są pełnoletni (to znaczy liczący przynajmniej osiemnaście lat) katolicy, którzy przyjęli sakrament bierzmowania, czynnie uczestniczą w życiu wspólnoty wiernych i są znani z nienagannych postaw moralnych.
3. Czynne prawo wyborcze przysługuje wszystkim pełnoletnim członkom danej wspólnoty parafialnej.
4. Wyboru członków Rady dokonuje się jednocześnie w całej archidiecezji katowickiej w terminie określonym przez Arcybiskupa Metropolitę Katowickiego.
5. Miesiąc przed wyborami rozpoczyna się proces zgłaszania kandydatów na członków Rady. Nazwiska kandydatów są przekazywane w formie pisemnej proboszczowi. Lista kandydatów zostaje zamknięta tydzień przed wyborami.
6. Liczba zgłoszonych kandydatów do Rady musi być większa od liczby miejsc do obsadzenia w wyniku wyborów w Radzie. Jeśli ogół wiernych nie zgłosi należytej liczby kandydatur, listę kandydatów należy uzupełnić poprzez konsultację przeprowadzoną przez osoby należące do Rady z urzędu.
7. Jeśli w dużych ośrodkach miejskich zgłoszonych zostanie wielu kandydatów, w celu zapewnienia skuteczności wyborów należy ograniczyć się do podania najczęściej powtarzających się nazwisk kilkunastu kandydatów. Górna granica przyjętych kandydatur obliczana jest tak, aby na każde miejsce w Radzie w wyniku wyborów przypadało nie więcej niż dwóch kandydatów.
8. Tydzień przed wyborami proboszcz informuje wszystkich wiernych o zgłoszonych kandydatach i udostępnia im listy wyborcze ułożone alfabetycznie. Każda lista wyborcza do Rady zawiera następujące informacje o kandydatach: imię, nazwisko, rok urodzenia, zawód i ulicę zamieszkania (ze względu na ustawę o ochronie danych osobowych nie wymaga się podania na liście dokładnego adresu zamieszkania na przykład numeru domu).
9. W przypadku powstania konfliktu lub uzasadnionych wątpliwości, czy dana osoba może kandydować do Rady, sprawę rozstrzyga kanclerz kurii metropolitalnej, zaś same wybory odbywają się w późniejszym terminie, po wyjaśnieniu wszystkich kontrowersji.
10. W dniu wyborów przeprowadzanych po każdej mszy świętej, każdy z głosujących wybiera spośród przedstawionych na karcie wyborczej kandydatów dwa nazwiska, stawiając przy nich znak „X”. Jeśli na karcie wyborczej wierny zaznaczy więcej niż dwa nazwiska, tylko dwa pierwsze będą uwzględnione przy podsumowaniu wyników wyborów.
11. Po oddaniu głosu wierni składają karty wyborcze do przygotowanych koszyków (na przykład przy wyjściu z kościoła) albo do urn wyborczych wystawionych w odpowiednim pomieszczeniu parafii.
12. Głosy oddane na kandydatów, którzy wcześniej nie znaleźli się na liście osób zgłoszonych do kandydowania, są uznane za nieważne.
13. Podliczenia głosów dokonuje specjalna komisja wyborcza złożona z od dwóch do pięciu osób wyznaczonych przez proboszcza. Komisja sporządza protokół z wyborów i zachowuje oddane karty wyborcze przez miesiąc.
14. Podanie wyników wyborów oraz pełnego składu Rady do publicznej wiadomości następuje po upływie tygodnia od dnia wyborów w ramach ogłoszeń duszpasterskich.
15. W przypadkach uzasadnionych zastrzeżeń co do formalnej poprawności przeprowadzonych wyborów odwołanie do kanclerza kurii metropolitalnej można złożyć w ciągu dwóch tygodni od dnia wyborów.
16. Po ogłoszeniu wyników wyborów do Rady jej nowi członkowie zastępują dotychczasowych członków Rady.
17. Arcybiskup Metropolita Katowicki może odłożyć w czasie wybory do parafialnej rady duszpasterskiej w danej wspólnocie, jeśli za utrzymaniem kadencji dotychczasowej Rady przemawiają uzasadnione racje duszpasterskie. W takiej sytuacji z wnioskiem do kanclerza kurii metropolitalnej występuje proboszcz.

W związku z inwazją rosyjską na Ukrainę, w imieniu Konferencji Episkopatu Polski, stanowczo potępiam działania Rosji i Władimira Putina, uznając je za niedopuszczalny i haniebny akt barbarzyństwa, skierowany wobec  suwerenności i niezależności niepodległego państwa.

Jednocześnie – wraz z całym Kościołem w Polsce – wyrażam moją solidarność ze wszystkimi Ukraińcami, zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie, zapewniając ich o naszej bliskości, modlitwie oraz gotowości do pomocy.

W związku z prośbą Ojca Świętego Franciszka, zwracam się do Księży Biskupów oraz wszystkich wiernych, aby Środa Popielcowa była obchodzona w Kościele w Polsce jako dzień postu i modlitwy w intencji pokoju oraz solidarności z Ukrainą. Proszę, aby w każdym kościele i parafii w Polsce zanosić gorące błagania w intencji pokoju, a także w intencji Ukraińców, by Pan pokrzepił ich serca w obecnej dramatycznej sytuacji.

Jako Kościół w Polsce pragniemy przyjść naszym Braciom również z materialną pomocą, dlatego apeluję, aby zarówno w najbliższą niedzielę, jak i w Środę Popielcową, po każdej Mszy Świętej zorganizować zbiórkę ofiar do puszek, które – za pośrednictwem Caritas Polska – zostaną przeznaczone na pomoc uchodźcom wojennym z Ukrainy. Pomoc Kościoła  katolickiego  w  Polsce  będzie  świadczona  sukcesywnie  i  systemowo za pośrednictwem naszych instytucji charytatywnych – parafialnych, diecezjalnych i ogólnopolskich – w tym, przez Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie przy Konferencji Episkopatu Polski.

Ponadto, proszę wszystkich wierzących i ludzi dobrej woli o otwartą postawę wobec potrzebujących schronienia.

Królowej Pokoju zawierzam losy Ukrainy i Polski, zapewniając wszystkich o mojej duchowej bliskości i modlitwie.

/-/ Bp. Stanisław Gądecki

Arcybiskup Metropolita Poznański, Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

Warszawa, dnia 24 lutego 2022 roku

Drodzy Diecezjanie!

Pragnę Was poinformować, że w środę 15 grudnia br. powitaliśmy w Kościele katowickim dotychczasowego biskupa pomocniczego diecezji ełckiej Adriana Galbasa, mianowanego przez Ojca Świętego Franciszka dnia 4 grudnia 2021 r. arcybiskupem koadiutorem archidiecezji katowickiej.
Podczas spotkania w Kurii Metropolitalnej Nominat - zgodnie z wymogami prawa kanonicznego - okazał nominacyjne pismo apostolskie arcybiskupowi katowickiemu i kolegium konsultorów i objął w ten sposób kanonicznie swój urząd.
Osobiście przywitałem w osobie arcybiskupa Adriana Galbasa swojego nowego i najbliższego współpracownika, a także następcę w posłudze arcybiskupa katowickiego i metropolity górnośląskiej prowincji kościelnej.
W łączności ze Stolicą Apostolską ustaliliśmy termin liturgicznego rozpoczęcia pasterskiej posługi Arcybiskupa Koadiutora na sobotę 5 lutego 2022 r.
Serdecznie proszę o modlitwę w intencji arcybiskupa Adriana i przyzywam ku pomocy patronów archidiecezji katowickiej – Matkę Sprawiedliwości i Miłości Społecznej, św. Jacka, św. Barbarę, św. Floriana; bł. Emila Szramka, bł. Józefa Czempiela i niedawno beatyfikowanego Jana Franciszka Machę.
Za dar modlitwy w intencji Kościoła katowickiego, który wspólnie tworzymy i codziennie budujemy, jak również za wsparcie modlitewne dla przybywającego do naszej archidiecezjalnej wspólnoty Arcybiskupa Koadiutora, składam szczere Bóg zapłać!

Życzę wszystkim głębokiego i radosnego przeżycia ostatnich dni Adwentu i nadchodzącej uroczystości Bożego Narodzenia; w tym duchu udzielam pasterskiego błogosławieństwa.

† Wiktor Skworc
Arcybiskup
Metropolita Katowicki

Katowice, 15 grudnia 2021 r.,
VA I - 90/21